Ο διάβολος τρέφεται από την άγνοια. Καλυμμένος με μόλυβδο στο επίγειο γκρίζο περνά απαρατήρητος από τα μάτια του μέσου πολίτη. Έτσι άνετος τον κατευθύνει εκεί όπου θέλει αυτός κάνοντας αβάσιμες δηλώσεις, δημιουργώντας κοινωνικά πρότυπα και σκαρφίζοντας παραγωγικά επιχειρήματα που θολώνουν τα νερά, τα οποία απέχουν δραματικά πολύ από την αλήθεια.
Ο φόβος κρατά τα ηνία σφιχτά σε κάθε τέλος και αρχή ενώ παράλληλα ο κόσμος βράζει στα καζάνια του μίσους, διότι αναπτύσσει τον ανταγωνισμό και την φιλαυτία κι όχι την συμμετοχικότητα ή την συνεργασία. Ο βασιλιάς του ψεύδους φορώντας τον μανδύα της αλήθειας παίζει καλά το ρόλο του στο σιωπηλό σκοτάδι. Οι ιερείς του ναού μάχονται για την κατάκτηση της δύναμης και όχι της φώτισης χειραγωγώντας τους πιστούς στα θέλω τους ενώ συνάμα οι πολιτικοί χρησιμοποιούν λογικές πλάνες και περίτεχνες ταμπέλες που θολώνουν τα νερά.
Ο Φρανσουά Ραμπελαί θυμίζει προφήτη διότι κοιτούσε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο κόσμος πεντακόσια χρόνια περίπου μπροστά από την εποχή του. Πιο συγκεκριμένα είχε αναφέρει πως οι ανθρωπότητα θα κυριαρχηθεί από οκνηρούς ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για το καλό της ανθρωπότητας ως σύνολο, αλλά δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον για το δικό τους καλό και αυτό της οικογένειας τους. Αναντίρρητα έβλεπε το μέλλον μπροστά καθώς μας είχε πει πως οι άνθρωποι με πολιτική δύναμη ή κάποια εξουσία στο λαό θα πυροδοτήσουν μεγάλες κοινωνικές διαμάχες που θα έχουν ως σκοπό να καταστρέψουν τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Συμπερασματικά, έχει καταστεί σαφές πως η παραπάνω εικόνα που διατυπώθηκε πριν μερικούς αιώνες από αυτόν τον συγγραφέα της Αναγέννησης δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα την οποία διανύει η ανθρωπότητα σήμερα.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που κατέχουν κάποιο κύρος στην κοινωνία δεν έχουν καλλιεργήσει τις αρετές στις ζωές τους. Κατά συνέπεια στήνουν ύπουλες στρατηγικές που θα τους βοηθήσουν να εκπληρώσουν τα ιδιοτελή συμφέροντά τους μη υπολογίζοντας το κακό που θα προξενήσουν στους άλλους ανθρώπους. Κατά αυτό τον τρόπο φτάνουν αβίαστα στα αυτιά του μέσου πολίτη αβάσιμες δηλώσεις οι οποίες ακούγονται σαν να βασίζονται σε κάποιο αποδεδειγμένο γεγονός. Η αλήθεια όμως απέχει πολύ από τα πραγματικά δεδομένα κι έτσι έχουμε την ανάδυση της Μεγάλης Πλάνης. Στο πλαίσιο αυτό εύκολα κάποιος μπορεί να κατανοήσει πως πονηρά μυαλά τρέφονται με την άγνοια που διακατέχει το σημερινό κόσμο και ότι εκμεταλλεύονται αδαής ανθρώπους για να εκδηλώσουν τις δικές τους άλικες ιδιοτελής επιθυμίες.
Θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη να μην τονίσω πως για την διαστρέβλωση μερικών μεγάλων ιδεών, όπως αυτή του θανάτου και της ελευθερίας, αλλά και για την παράλυση όλων των διανοητικών και πνευματικών δραστηριοτήτων ευθύνονται οι Μαύροι Αδελφοί. Σε αυτό το σημείο κρίνεται αναγκαίο να λεχθεί πως ο αθεϊσμός είναι η νέα ταμπέλα της μαύρης μαγείας. Πιο συγκεκριμένα υπάρχουν άθεοι τριών ειδών, όπου διακατεχόμενοι από μια βλοσυρή νοοτροπία για την θεότητα παρασύρουν τους αδαής πιστούς κι εκείνους που ψάχνουν για καθοδήγηση στον βάλτο με τα μαύρα φίδια.
Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος βαπτίζει τον εαυτό του άθεο διότι έχει ανακαλύψει μια δευτερεύουσα αλήθεια που το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής δεν εμπεριέχει φως. Την έχει αγκαλιάσει ολότελα, τόσο σφιχτά που δεν χωρά καμία αμφισβήτηση. Κατά συνέπεια κρίνεται ανάξιος να δει πέρα από αυτό που έχει σφίξει στην αγκαλιά του. Αυτός ο τύπος άθεου διαθέτοντας ένα υπεροπτικό βλέμμα περιφρονεί όλους τους άλλους ανθρώπους που είναι σε θέση να δουν και να αισθανθούν αυτό που ο ίδιος δεν μπορεί να νιώσει. Στην δεύτερη περίπτωση βρίσκεται ο απελπισμένος άνθρωπος που έχει αναζητήσει παντού τον Θεό, εκτός από μέσα του. Εφόσον δεν κατάφερε να Τον βρει πουθενά, όσο και αν έψαξε εξωτερικά διασχίζοντας όλο το κόσμο, έχει σχηματίσει την πεποίθηση πως δεν υπάρχει. Έτσι κρίνει ακατάπαυστα όλους εκείνους τους ανθρώπους που Τον έχουν νιώσει βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Στη τρίτη κατηγορία έχουμε τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο επειδή γνωρίζει πως υπάρχει ο Θεός, αλλά παραπλανά όλους τους άλλους ανθρώπους λέγοντας πως δεν υπάρχει. Είναι αυτός ο οποίος αυξάνει τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις στον κόσμο. Αναντίρρητα είναι ο τύπος ανθρώπου που επιβαρύνει την ατμόσφαιρα όπου πηγαίνει, συμβάλλοντας στην κοσμική αυταπάτη με τις δυσλειτουργικές του ιδέες που πηγάζουν από μια διαβολική ιδιοφυΐα.
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω δεν εκπλήσσει καθόλου το γεγονός πως οι Μαύροι Αδελφοί ευθύνονται για το χάος και την σκληρότητα που επικρατεί στον κόσμο σήμερα. Αυτοί είναι υπεύθυνοι για την καταστροφή όλης της αρχαίας γνώσης επειδή γνωρίζουν ότι η γνώση καταρρίπτει τα σκοτάδια της άγνοιας φέρνοντας στο προσκήνιο την κατανόηση και πως η άγνοια τροφοδοτεί τον φόβο. Ο ίδιος ο φόβος είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια τους όπου δια μέσω αυτού ελέγχονται με ευκολία οι μάζες.
Είναι περιττό να τονιστεί πως οι Μαύροι Αδελφοί δεν θέλουν οι ανθρωπότητα ως σύνολο να λάμψει. Τυλίγοντας την με τα δεσμά της υλικής ψευδαίσθησης, πυροδοτώντας την ανισότητα και ανοίγοντας με αυθορμητισμό το κουτί της Πανδώρας, αποτρέπουν να αναδυθεί από την άβυσσο στα φωτεινά αστέρια η φυλακισμένη συνείδηση. Δεν θέλουν οι άνθρωποι να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να γίνουν πολίτες στο Βασίλειο του Θεού, αλλά επίγειοι σκλάβοι, ενός φλογερού Τυράννου. Έτσι τρέφονται με την άγνοια του κόσμου και από αυτή αντλούν όλη τους την δύναμη.
Οι θετικές ποιότητες και δυνάμεις που εμπεριέχουν η ενεργός παρατήρηση, η δημιουργική φαντασία, η θέληση μα πάνω απ όλα η αγνή αγάπη μπορούν να φανερώσουν τις κρυμμένες ιδέες του Είναι, της Σκέψης και της Ευδαιμονίας στον μέσο άνθρωπο. Καθώς το άτομο εξισώνει τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας αυτές τις τρεις δυναμικές ιδιότητες, θα μπορέσει να γνωρίσει την φύση του Κόσμου στον οποίο κινείται και υπάρχει.
Επιπροσθέτως κάνοντας ορθή χρήση κάποιος την μέθοδο της εγκυρότητας με τον καιρό θα αποβάλει από πάνω του μερικές από τις πιο δυσβάσταχτες πλάνες που προέρχονται από παραπλανημένους ανθρώπους ή παλιές δυσλειτουργικές κληρονομημένες ιδέες, οι οποίες είναι τελείως άχρηστες στο παρόν. Η μέθοδος της εγκυρότητας που θα συμβάλλει στην πνευματική ξεδίπλωση αφαιρώντας τα σφιχτά δεσμά των γνωστικών στρεβλώσεων και κατ επέκταση της άγνοιας είναι:
- Αντίληψη. Ο μέσος άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του και τις ιδέες που το σερβίρουν δίνοντας πλήρη έμφαση στις αισθήσεις του, ξεχνώντας τελείως να χρησιμοποιήσει το νου. Δίνει ιδιαίτερη προσοχή στα ερεθίσματα που δέχεται από τις πέντε αισθήσεις κι έτσι με βάση αυτά τα ερεθίσματα αντιλαμβάνεται τις ιδέες. Οι αισθήσεις όμως αφορούν την ύλη ή το εξωτερικό ενώ ο νους αφορά το Είναι των πραγμάτων. Από μόνες τους οι αισθήσεις δεν οδηγούν τον άνθρωπο στην αλήθεια ενώ ο νους - όταν συνδυάζεται με την λογική - είναι ικανός να τον οδηγήσει σε μια πληρέστερη κατανόηση της ύπαρξης. Η μεγαλύτερη μάζα ως σύνολο των ανθρώπων είναι αστρικά ή συναισθηματικά πολωμένη. Συνεπώς κατευθύνεται με βάση τα συναισθήματα που νιώθει, τα οποία πολλές φορές δεν αναγνωρίζονται επαρκώς, και όχι από την λογική. Πράγματι, είναι λίγοι οι άνθρωποι στο κόσμο σήμερα που σκέφτονται με την καρδιά και νιώθουν με το μυαλό κι ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που κατευθύνονται από την δύναμη της ενόρασης. Στην πρώτη περίπτωση το άτομο διαθέτοντας μια ψυχρή λογική και μια ζεστή καρδιά πράττει κατά του Δαίμων εαυτού. Πιο συγκεκριμένα ακούει πάντα την εσωτερική φωνή που πηγάζει από μέσα του κι έτσι κινείται αναλόγως στους τρεις κόσμους. Αξίζει να τονιστεί πως ο Άγιος Φύλακας Άγγελος δεν θα δώσει ποτέ ψευδείς πληροφορίες, αλλά ούτε και θα κατευθύνει λανθασμένα τον άνθρωπο. Για όσο καιρό ο μάγος καλλιεργεί στη ζωή του τις αρετές του Πεντάκτινου Αστέρα ο Άγγελος θα είναι μαζί του οδηγώντας τον από το σκοτάδι στο φως και από το χάος στην ομορφιά. Στην δεύτερη περίπτωση ο ενορατικός τύπος είναι ικανός να σηκώσει την μάσκα της ύλης και να δει την θεότητα πίσω από τα πάντα. Χάρης αυτή την ανώτερη νοητική λειτουργία έρχεται σε άμεση επαφή με την γνώση και το Αληθινό. Βλέπει την πραγματικότητα όπως είναι επειδή έχει ελευθερωθεί από την σαγήνη των τριών κόσμων. Συνεπώς κάνοντας χρήση των ανώτερο νου διεισδύει στην αλήθεια τρυπώντας τα πέπλα της κοσμικής αυταπάτης και με ορθή δράση ασκεί πρακτική σοφία στους τρεις κόσμους
- Συμπέρασμα. Ο μαθητής των Μυστηρίων καλείται να ασκεί την διάκριση σε όλες τις καταστάσεις που έρχεται αντιμέτωπος. Είναι απαραίτητο να επισημανθεί πως ένας Στοχαστής πάντα χρησιμοποιεί την μέθοδο της διάκρισης, διότι γνωρίζει ότι σε όλα τα πράγματα υπάρχουν δύο όψεις. Κατά αυτό τον τρόπο σκέψης αναλύει και συνθέτει, ερευνά και τις δύο πλευρές, ποτέ δεν είναι μονόπλευρος, σκέφτεται και στην συνέχεια ενεργεί στηρίζοντας και ενισχύοντας το Καλό. Για παράδειγμα, ο μέσος άνθρωπος θεωρεί το φίδι ως κακό οιωνό και ως κάτι σατανικό που θα πρέπει να αποφεύγεται. Ωστόσο ο μαθητής γνωρίζει πως σε κάθε νόμισμα υπάρχουν δύο πλευρές κι έτσι δεν βγάζει γρήγορα συμπεράσματα, αν δεν τις ερευνήσει πρώτα με ορθό τρόπο. Επομένως καθώς διεισδύει στο θέμα, χρησιμοποιώντας κατάλληλα το νου, αντιλαμβάνεται πως από την μια πλευρά η οφιοειδή μορφή υποδηλώνει την αναγέννηση, την μυστική σοφία και την απόκρυφη γνώση ενώ από την άλλη πλευρά συνειδητοποιεί πως είναι ένα έμβλημα της σκοτεινής θηλυκότητας και της πονηριάς. Έτσι κινείται αναλόγως την περίσταση αφαιρώντας από πάνω του όλες τις δυσλειτουργικές πεποιθήσεις που του φόρτωσαν οι αδαής. Ένα ακόμη εξέχον παράδειγμα είναι η περιπέτεια της κοκκινοσκουφίτσας και του λύκου. Σε μια τέτοια κατάσταση ο μαθητής του αποκρυφισμού δεν θα παρέμεινε μόνο στην οπτική της κοκκινοσκουφίτσας, αλλά θα ερευνούσε και την περίπτωση του λύκου. Εκ πρώτης όψεως η ιστορία από την μεριά της κοκκινοσκουφίτσας θεωρεί ότι ο λύκος είναι ο κακός της υπόθεσης κι ένα πραγματικό κτήνος, όμως είναι πράγματι έτσι; Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω μπορούμε να επισημάνουμε πως δια μέσω της ενεργού παρατήρησης, κάνοντας χρήση την μέθοδο της διάκρισης, ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στα σωστά συμπεράσματα.
- Αναλογία. Φανερώνει την ύπαρξη μιας εύλογης σχέσης στη μορφή ή την λειτουργία μεταξύ δύο διαφορετικών αντικειμένων είτε καταστάσεων ή φαινομένων. Συνεπώς κρίνεται αναγκαίο να κατηγοριοποιήσει ο άνθρωπος τις έννοιες που προκύπτουν από τα δύο αντικείμενα ή καταστάσεις. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την σωστή οργάνωση των πληροφοριών και θα κάνει ευκολότερη την ανάλυσή τους. Για παράδειγμα, υπάρχει η ιδέα πως ένα άτομο και ένας πλανητικός Λόγος έχουν ακριβώς την ίδια σύσταση και ότι βασίζονται στην κυκλικότητα. Κατηγοριοποιώντας τις έννοιες των δύο αυτών οντοτήτων και αναλύοντας αυτές ο άνθρωπος θα αντιληφθεί τα κοινά χαρακτηριστικά τους και στην συνέχεια θα διαπιστώσει κατά πόσο η ιδέα αυτή στέκει στο φως της αλήθειας ή είναι μια πλάνη.
- Προέλευση. Όλες οι ιδέες θα ήταν φρόνιμο να ακούγονται με προσοχή, είτε αυτές προέρχονται από τον λόγο ενός Διδασκάλου είτε αυτές προέρχονται από τον λόγο ενός δόκιμου μαθητή ή μέσου ανθρώπου. Κατόπιν χρησιμοποιώντας την μέθοδο της διάκρισης ο άνθρωπος κρίνεται σοφό να αναγνωρίσει την πηγή προέλευσης αυτών των ιδεών. Αν οι ιδέες έρχονται από άνωθεν και εμπεριέχουν το Αγαθό, τότε θα έχουν τις ποιότητες του Πνεύματος, όπως αναφέρει ο Απ.Παύλος. Επομένως θα αποδεσμεύουν φως και θα αποτελέσουν έναν λυτρωτικό παράγοντα για τον άνθρωπο. Από την άλλη πλευρά όταν οι ιδέες προέρχονται από τα κατώτερα επίπεδα ενώ παράλληλα δεν περιέχουν μέσα τους το Αγαθό, τότε θα φέρουν μόνο σκοτάδι. Κατά συνέπεια η μη ολοκληρωμένη έκφραση τους θα επιφέρει δεσμά.
- Απόδειξη. Στο σημείο αυτό για ακόμη μια φορά η παρατήρηση παίζει έναν σημαντικό ρόλο. Ο παρατηρητής έρχεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση ή ένα πρόβλημα και αποδεχόμενος την ύπαρξη της αιτιότητας εμβαθύνει στα αίτια που προκάλεσαν αυτό το πρόβλημα. Ακολουθεί μια συλλογιστική πορεία εξετάζοντας διεξοδικά την ουσία, την ποιότητα και την δραστηριότητα αυτού του προβλήματος, δίχως να έχει ευσεβής πόθους και συναισθήματα που επηρεάζουν την κρίση του. Από μια άλλη σκοπιά και όταν ο παρατηρητής δεν αποδέχεται την αιτιοκρατία, τότε αποδίδει το πρόβλημα με το οποίο ήρθε αντιμέτωπος στην τυχαιότητα. Ερευνώντας σε βάθος το πρόβλημα αναγνωρίζει πως τα γεγονότα δεν έχουν καμία καθολική αιτιώδη συνάφεια μεταξύ τους. Στην πρώτη περίπτωση η γνωστική απόδειξη πηγάζει δια μέσω της ανάλυσης των αιτιών που πυροδότησαν το πρόβλημα. Στη δεύτερη περίπτωση πηγάζει δια μέσω του ιντετερμινισμού υποδηλώνοντας ότι το Σύμπαν μπορεί μεν να λειτουργεί σε μια γραμμή αλληλοεξάρτησης, αλλά τα γεγονότα είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου και πως δεν προκαλούνται αιτιολογικά.
- Αξιοπιστία. Το τελευταίο μέσο της μεθόδου εγκυρότητας σχετίζεται άμεσα με την μαρτυρία μιας αξιόπιστης πηγής ή την κατάθεση μια εμπεριστατωμένης απάντησης ενός ατόμου που εγκυροποιεί ένα γεγονός. Το μέσο αυτό σπάνια εφαρμόζεται στην επιστήμη, αλλά έχει ένα μεγάλο αντίκτυπο σε ό,τι αφορά τις θρησκείες και τις κουλτούρες ανά τον κόσμο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου