ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΦΥΛΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΦΥΛΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ

Ο Αιώνιος Πατέρας πρώτα σκέφτηκε. Κατόπιν άσκησε την θέληση Του βάζοντας απεριόριστη αγάπη, δημιουργώντας τον Κόσμο. Ξάφνου αναφώνησε, όλοι είμαστε ένα. Ο Διάβολος αντιτάχθηκε. Έπεσε στο αμάρτημα της χωριστικότητας αναφωνώντας με θράσος διαίρει και βασίλευε. Ο Άνθρωπος αναζήτησε την δύναμη. Με τις πράξεις του απομακρύνθηκε από τον Πατέρα και ονομάστηκε Άσωτος Υιός. Έχασε την καθοδήγηση της ιερής φλόγας. Ο εσωτερικός ήλιος πάγωσε ενώ παράλληλα μια αποκρουστική σιωπή σκέπασε το βαθύ σκοτάδι της άγνοιας.

Υπάκουσε τον Διάβολο και αυτόν που αποκαλείται Τύραννος με την ελεύθερη βούληση του διψασμένος για δύναμη και εξουσία. Η αρπαγή της ελευθερίας, οι θνητές φροντίδες και οι λάγνες επιθυμίες για υλικό πλούτο χαροποίησαν ιδιαίτερα τον Διάβολο. Έτσι για να κυβερνά με ασφάλεια και για να διατηρήσει την εξουσία προίκισε τον κόσμο με διχόνοια και έχθρες κάθε είδους. Φούντωσε το μίσος στις ανθρώπινες καρδιές και ως αποτέλεσμα το ανθρώπινο γένος έγινε αδύναμο.

Τα πολύχρωμα χρώματα της ζωής στον Κήπο του Βασιλεύς έπαψαν να υπάρχουν και οι Μοίρες έραψαν τον Αδαμάντιο Οφθαλμό του Ανθρώπου. Σε μια σκοτεινή σφαίρα που όλοι είναι νεκροί, ο Άνθρωπος ελέγχθηκε από τον Τύραννο. Συμφώνησε να παίξει ένα παιχνίδι πολλών αιώνων που ονομάστηκε το Καλό και το Κακό.

Τα λευκά του ρούχα λερώθηκαν από το βαθύ σκοτάδι της κόλασης και πλέον ο Άνθρωπος ντυμένος με την σκοτεινιά της ύπαρξης, καθοδηγούμενος από τον Τύραννο ,σκαρφίστηκε περίτεχνες προπαγάνδες και μυστικές συνταγές που αυξάνουν την επίγεια μέθη,τον ανταγωνισμό και την έχθρα σε κάθε επίπεδο. Στην συνέχεια έστρεψε ένα μέρος του κόσμου εναντίον του άλλου κι έτσι δημιουργήθηκαν σχισμές μεταξύ των ανθρώπων με αποτέλεσμα να αναδυθούν στην επιφάνεια οι φυλετικές διακρίσεις.

Ο Τύραννος βλέποντας να ανθίζει η κωμικοτραγική ζωή και το σχέδιο της ενέλιξης να προχωράει καλά,σε μια βαριά ατμόσφαιρα στην μαυρισμένη γη ,αγκάλιασε αποπνικτικά τον τέλεια ατελή Άνθρωπο, μαθαίνοντάς του την τεχνική του φόβου και πως να νικά του αντιπάλους χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόπο. Ως αποτέλεσμα ο Άνθρωπος έστησε πλεκτάνες βασιζόμενες σε ένα αληθινό γεγονός, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια και φέρνοντας αυτήν στις δικές του προτιμήσεις.

Στο επίγειο γκρίζο ο ίσκιος φόρτωσε επιπλέον βάρος στον ζυγό της σκλαβιάς κι ένα ομιχλώδες άγριο πρωινό ο πόλεμος ξεκίνησε. Ο αδελφός σκότωνε τον αδελφό φορώντας μια υπερμεγέθης μάσκα μίσους στο πρόσωπο που δεν τον άφηνε να δει την πραγματικότητα. Κουβαλώντας μια καρδιά από πέτρα δεν μπορούσε να αισθανθεί το Αληθινό. Στον μολυσμένο αέρα, σαν πορφυρό κρασί έρεε το αίμα, ανελέητα, δίχως σταματημό και η Μεγάλη Μητέρα βλέποντας την ματωμένη γη δάκρυσε.

Παρόλο αυτά ο Τροχός της Ζωής δεν έπαψε να γυρίζει, ακόμη και όταν οι παχιές θανατηφόρες λάσπες του Ανθρώπου κολλούσαν αφόρητα στα γρανάζια του. Στην σκοτεινιά του χάους η ζωή δεν έπαψε να αλέθει τα ηθικά παραπτώματα του Ανθρώπου φανερώνοντας στο προσκήνιο την Νέμεσις, όπου με το φλογερό σπαθί της έκοψε τα συμπαγή νήματα του Τυράννου και με την ράβδο μέτρησής της έδωσε στον Άνθρωπο αυτό που τον αναλογεί.

Η αγωνία της ζωής χύθηκε μέσα στο πατητήρι της ανθρώπινης ύπαρξης και οι θεοί έδωσαν στον Άνθρωπο να ρουφήξει όλο το μαύρο κρασί από το δισκοπότηρο του θανάτου. Έτσι η διαμάχη έφερε την αρμονία και εξευγένισε το καμίνι της δυστυχίας. Λευκά και κόκκινα ρόδα έπεσαν από έναν Σταυρό υψωμένο στους Ουρανούς και από τις στάχτες του αμαυρωμένου χθες ο Άνθρωπος γεννήθηκε ξανά γεύοντας την δύναμη της ιερής φλόγας.

Ο Τυφών όμως δεν έπαψε να φυσάει κι έτσι για ακόμη μια φορά ο Άνθρωπος γοητεύτηκε από τη δύναμη της ιερής φωτιάς. Την χρησιμοποίησε για την εξυπηρέτηση των φλογερών επιθυμιών του παροδικού εαυτού και όχι ανιδιοτελώς για την ευημερία της ανθρωπότητας ως σύνολο. Έπεσε στην λαγνεία του χρήματος κι έτσι για ακόμη μια φορά υπηρέτησε τον υλικό θεό που αποκαλείται Τύραννος.

Ο εσωτερικός ήλιος ξαναπάγωσε, σταμάτησε να λάμπει, τα πάθη κύλησαν και η βαθιά θλίψη απ τα βάθη της αβύσσου ξεπήδησε στην επιφάνεια. Ο Άνθρωπος θαμπωμένος από τον επίγειο χρυσό, οικειοθελώς με την ελεύθερη βούληση του, έκρυψε την Αλήθεια στο πηγάδι της ψυχής και έπειτα το σφράγισε καλά μήπως και αυτή ξεπηδήσει.

Ο Τύραννος ευχαριστημένος μαζί του δημιούργησε ευκαιρίες που θα τον κρατούσαν μόνιμα δεμένο στην υλική ψευδαίσθηση. Δίχως κάποια δεύτερη σκέψη ο Άνθρωπος άδραξε με περίσσιο πάθος αυτές τις ευκαιρίες συνοδευόμενος από τον Μώμο. Ο ένας αδελφός καταπάτησε τον άλλο αδελφό λέγοντάς πως είναι κατώτερος επειδή είχε μια διαφορετική αλήθεια να πει. Έτσι ο μηχανισμός της διαίσθησης υπέστη φθορά και δημιουργήθηκε ο ρατσισμός και η φιλαυτία.

Ο Άνθρωπος τυλιγμένος με ένα σάβανο μαυρίλας, κατοικώντας στην βλάσφημη πραγματικότητα, για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με την Αμφιλογία και τον Δόλο. Ερωτεύτηκε την Δυσνομία, τα μάτια του θαμπώθηκαν από το βαρύ πέπλο της Μάγια ενώ παράλληλα κυριαρχούμενος από τις πέντε αισθήσεις βεβήλωσε το Ναό.

Όλα όμως είναι παροδικά και τα πάντα έχουν ως βάση την κυκλικότητα. Ο Ήλιος γύρισε και οι καιροί αλλάζουν. Αγανακτισμένος ο Άνθρωπος και πλήττοντας από την δυσφορία που επιφέρουν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, μέσα στην απόγνωση πήρε μια βαθιά ανάσα. Κατόπιν έδωσε μια φλογερή πνοή στην βαριά συννεφιά της ζωής ώστε ο Ήλιος να φανεί και διάλυσε την βαριά ατμόσφαιρα.

Καθώς ο Ήλιος έκαιγε ολοένα και πιο δυνατά η Αλήθεια ξεπήδησε από το βαθύ πηγάδι της ψυχής και η συνειδητοποίηση της ενότητας που αποτελεί την μία πραγματικότητα έκανε την εμφάνισή της στα μυαλά των ανθρώπων. Ο Άνθρωπος μέσα από την καρδιά του φώναξε με δυνατή φωνή '' Υπάρχει μια φυλή και όχι πολλές κι αυτή καλείται Ανθρώπινη΄΄.

Αντιλαμβανόμενος ο Άνθρωπος ότι κάθε ον που απαρτίζει την ανθρώπινη οικογένεια είναι ένας ήλιος προορισμένος να λάμψει, οι σπίθες της ιερής φλόγας φανερώθηκαν ξανά από το υπερπέραν. Όσο το φως της Αλήθειας καίει δυνατά, η Αγάπη κυλά ανεμπόδιστα στις φλέβες του Ανθρώπου και η αληθινή θέληση της Ψυχής γίνεται πράξη, τόσο το Πυρ μέσα του θα φουντώνει και η ιερή φλόγα δεν θα ξανασβήσει ποτέ.

Οι Νέα Εποχή φέρνει νέα ενότητα. Ένα ακόμη κεφάλαιο από τα πολλά του Βιβλίου της Ζωής έχει τελειώσει. Ο Άσωτος Υιός μέρα με την μέρα και χρόνο με τον χρόνο διασχίζει την στενή οδό που οδηγεί στον Οίκο του Αιώνιου Πατέρα. Γνωρίζει πως ο Πατέρας δεν τον απέρριψε ποτέ, έχει συνειδητοποιήσει με ενοχλητική σαφήνεια πως αυτός είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Μετανοώντας για τα λάθη που τον οδήγησαν σε εξευτελιστικές καταστάσεις, σκοτώνει το παλιό εγκαινιάζοντας το νέο με χάρη. Έχοντας ως πυξίδα την φλογερή πλέον καρδιά του βαδίζει τον δρόμο της σωτηρίας.Οσο πιο πολύ μάχεται για το Καλό, το Ωραίο και το Αληθινό, τόσο πιο πολύ το Πυρ θα φουντώνει μέσα του, και όσο το Πυρ φουντώνει μέσα του, τόσο πιο πολύ θα μοιάζει στον Αιώνιο Πατέρα, διότι ο Θεός ηµών πυρ καταναλίσκον.