ΑΝ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ

 

 

 

ΑΝ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ

Απο τις ιδέες που έχουν διαστρεβλωθεί και σαν αποτέλεσμα παράγουν τεράστιο φόβο είναι αυτή του θανάτου.Οι πονηροί μάγοι της Ατλαντίδας που κατέκτησαν την αρχαία Αίγυπτο και βεβήλωσαν τους ναούς χρησιμοποιήσαν την τέχνη του φόβου ( αυτή του θανάτου ) για να καταφέρουν να ελέγξουν τις μάζες.

Αυτή η τέχνη του φόβου χρησιμοποιήθικε ανά τους αιώνες απο πολλούς μαύρους μάγους και απο αυτούς που ήταν πιόνια τους.Στην σημερινή εποχή την χρησιμοποιούν συνήθως οι πολιτικοί και οι ιερείς ως λογική πλάνη για να θολώσουν τα μυαλά των ακολούθων τους.Επομένως η ιδέα του θανάτου έχει δημιουργήσει μια δυσφορία στους περισσότερους απο εμάς γιατί η όλη ιδέα δεν είναι σωστά και ολοκληρωμένα εκφραζόμενη.

Αυτό που ορίζουμε ως θάνατο στην ουσία είναι μια μεγάλη μετάβαση από μια κατάσταση σε μια άλλη.Τέτοιες μεταβάσεις περνάμε καθ΄όλη την διάρκεια της ζωής μας.Για παράδειγμα, όταν ο νέος αποφοιτεί απο το σχολείο,όταν φεύγει απο το σπίτι,όταν πάει και μετά βγαίνει απο το στρατό,όταν παντρεύεται κ.λ.π.Όλα αυτά είναι ένας μικρός θάνατος.

 
Η τέχνη του φόβου είναι βασισμένη στο άγνωστο.Ο άνθρωπος απο την φύση του φοβάτε το άγνωστο και σε αυτό τον τομέα δυείσδησαν τα σκοτεινά μυαλά.Ο φόβος όμως για το άγνωστο και κατα επέκταση για το θάνατο διαφέρει.Υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση απο έναν άγριο,απο έναν μέσο και απο έναν εξελιγμένο πνευματικά άνθρωπο.

Ο άγριος απλά το βλέπει σαν έναν αιώνιο λήθαργο.Ο μέσος άνθρωπος πιστεύει σε ένα φωτεινό Παράδεισο και σε μια φλογερή Κόλαση ,ενώ ο πνευματικός μια είσοδο σε μια πληρέστερη ζωή, σε μια πληρέστερη υπηρεσία χωρίς τα εμπόδια του φυσικού φορέα.
Στην πρώτη περίπτωση αυτή του άγριου ο θάνατος είναι ένας βαθύς ύπνος και τον υπολογίζει όπως τον φυσικό ύπνο.Έτσι δεν φοβάται αυτή την αίσχατη στιγμή του θανάτου και δεν τον αντιλαμβάνεται ως καταστροφή αλλά ως μια βαθιά νύχτα.

Ο μέσος άνθρωπος πιστεύει σε έναν Παράδεισο που πηγαίνει μια ενάρετη ψυχή και αναπαύεται εν ειρήνη και σε μια Κόλαση που ανήκει σε όλους τους αμαρτωλούς .Δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ότι ο Θεός δεν έχει κατασκευάσει κάποια Κόλαση ούτε πως υπάρχει κάποιος τόπος απ’ όπου Αυτός απουσιάζει.Παράδεισος και Κόλαση δεν είναι δυο διαφορετικοί τόποι αλλά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.Είναι απλά ερμηνείες που δίνουμε καθώς βιώνουμε θετικές ή αρνητικές εμπερίες ζωής.

 
Επιπροσθέτως ο φονταμενταλιστής Χριστιανός δεν μπορεί να κατανοήσει ότι σπάζοντας αυτό που λένε οι Βουδιστές Σαμσάρα δεν περιέχει σε καμία περίπτωση την αιώνια ανάπαυση,αλλά την αιώνια υπηρεσία.Μπορεί να μην υπάρχουν οι περιορισμοί του φυσικού φορέα, αλλά σίγουρα υπάρχουν τεράστιες ευθύνες που για να τις αναλάβει κανείς πρέπει να αποφοιτήσει απο το άστρο της Όδύνης.

Ο πνευματικός άνθρωπος χαίρεται με όλα αυτά που του πρόσφερε η τωρινή του ενσαρκωση και δεν τον φοβίζει σε καμία περίπτωση ο θάνατος.Περιμένει με υπομονή αυτή την έσχατη στιγμή.Αναμένει την αποχώρηση του απο τον γήινο κόσμο καθώς γνωρίζει πως ο θάνατος δεν είναι το τέλος.Στην ζωή υπάρχουν πολλές μεταβάσεις και η τελευταία είναι αυτή του θανάτου.Οι περισσότεροι προσπαθούν να διατηρήσουν την ζωή και όσο το κάνουν οδηγούνται όλο και πιο κοντά στον θάνατο,διότι με τις πράξεις τους τον επιταχύνουν.Ο λευκός μάγος δεν φοβάται να πεθάνει,ξέρει ότι του ανοίγετε ένας δρόμος πληρέστερης υπηρεσίας.Ταξιδεύει στο ταξίδι της ζωής,χωρίς την έγνοια του θανάτου,δεν αποφεύγει τον όφι ούτε τον τράγο,δεν αποφεύγει την τίγρη ούτε τον πήγασο αλλά κινείται ασάλευτος κατα μεσής του Δρόμου.

  

Όπως αναφέρει ο Κικέρων '' η τελευταία μέρα δεν φέρνει την καταστροφή,αλλά την μετοίκησή μας''.Η ανθρώπινη συνείδηση είναι ένα δονητικό μοτίβο ενέργειας.Αυτό το δονητικό μοτίβο ενέργειας εξαρτάται απο τις ιδιότητες του πρωτοπλάσματος του οποίου η ύπαρξη σχηματίζεται ανάλογα απο τις αμέτρητες φυσικές συνθήκες του Πλανητικού μας Λόγου. Κατά την άφιξη της μεγάλης αλλαγής που καλείται θάνατος μετατρέπεται σε καθαρή ενέργεια και συνεχίζει να υπάρχει στο Σύμπαν,διότι η ενέργεια δεν μπορεί να καταστραφεί.

Τι γίνετε όμως κατά την ώρα του θανάτου και που πηγαίνει το άτομο; Εδώ θα ήταν ωφέλιμο να ειπωθεί πως ο άνθρωπος κάθε φορά που πέφτει να κοιμηθεί, βγαίνει από το φυσικό του σώμα ,είναι συνδεδεμένος με τον φυσικό φορέα με μια Αργυρή Χορδή ή αλλιώς Νύμα της Ζωής και λίγο πριν ξυπνήσει γυρνάει στο φυσικό του σώμα.Την ώρα του θανάτου αυτή η Αργυρή Χορδή σπάει και το άτομο δεν μπορεί πλέον να επιστρέψει στο σαρκικό φορέα. Είναι κάτι ανάλογο με την γέννηση. Το έμβρυο καθώς βγαίνει από την κοιλιά της μητέρας του, κόβεται ο ομφάλιος λώρος.

Κατόπιν εισέρχεται για λίγο χρονικό διάστημα στο αιθερικό σώμα.Η καύση του φυσικού σώματος δεν επιτρέπει αυτό το χρονικό διάστημα και ο άνθρωπος περνά κατευθύαν στο αστρικό πεδίο.

Στο αστρικό πεδίο θα είναι όπως ακριβώς και στα όνειρα του.Οι λάγνες επιθυμίες θα παίρνουν μορφή.Ο μέσος άνθρωπος αργεί να κάψει το αστρικό σώμα ώστε να προχωρίσει στο νοητικό.Ένας λόγος που όλες οι σχολές σκέψεων λένε να σκωτόσουν την επιθυμία οι Νεόφυτοι είναι αυτός.

Όταν κάποιος ελέγχει το συναισθηματικό του κόσμο,έχει μετουσιώσει την επιθυμία σε πνευματική έφεση στο γήινο πεδίο και έχει καθαριστεί απο το βαρύ άδραγμα που είχαν οι θυμαπάτες πάνω του,τότε θα περάσει χαλαρός σαν τον άνεμο απο το αστρικό και θα εισέλθει στο νοητικό πεδίο.

Στο νοητικό πεδίο θα ενσκαρώνονται μπρος στα μάτια του όλες εκείνες οι πλάνες που είχαν το ανάλογο άδραγμά τους στο φυσικό πεδίο.Αργά ή γρήγορα όμως θα ελευθερωθεί απο αυτό και τότε θα πάει σε εκείνο το πεδίο όπου στην αρχαία Ελλάδα και Αίγυπτο ονομάζαν Ηλίσια Πεδία,στον Χριαστινισμό λέγεται Παράδεισος και στις Βέδες-Ντεβαχάν.

Οι φράση του Νίτσε ''Πέθανε τη σωστή στιγμή'' δηλώνει την στάση που θα πρέπει να έχουμε όλοι μας απέναντι στη ζωή αλλά και στον θάνατο.Ο Νίτσε με την παραπάνω φράση ήθελε να μας δείξει ότι δεν θα πρέπει να στρεφόμαστε σε ασήμαντες ανησυχίες,αλλά να ζούμε  όσο πιο έντονα μπορούμε.

«Πρέπει να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο και να μελετάμε σαν να πρόκειται να ζήσουμε για πάντα.» Μαχάτμα Γκάντι